تقدیم به آقای حسین گل بیدی (اولین معلم ناشنوایان استان اصفهان)


نگاهم گره خورد به نگاهی از جنس آسمان
که در دل چوبی قاب می درخشید
نگاهی زلال تر از دریا
در گلستان علم و معرفت
پروانههای بی صدا در اظرافش حلقه می زدند
و
ترانه ی شادی می سرودند
با عبور زدن جاده ی خاکی به سبزی می گرائید
و
شقایق ها دوباره می روئیدند
زنده رود زنده می شد
و
درختان بید مجنون تر از همیشه به رقص می آمدند
وقتی لبخندش به گل می نشست
در حسرت دیدارش می سوزم مثل شمعی در تاریکی شب
تقدیم به باغچه بان دل های ناشنوایان اصفهان
حسین گلبیدی
شاعر:آسیه خلیلی
با تشکر از سرکار خانم معصومه احمدپور و سرکار خانم عظیمه ایرانپور شعرم رو ویرایش کردند.
+ نوشته شده در شنبه ۲۵ اردیبهشت ۱۳۹۵ ساعت 22:45 توسط آسیه
|